İncir Reçeli Güzeldir:)

Güzel ama çok sıcak bir cumartesi gününün öğleden sonrasını buz gibi bir sinema salonunda sinema eleştirmenlerinden çok övgü alan "İncir Reçeli"ni seyrederek değerlendirmeye karar verdik. Ben bir ön araştırma yapıp filmin fragmanını seyretmiş, fotoğraflarına bakmış, müziklerini dinlemiştim. Ağır bir aşk hikayesi ve bir trajedinin bizi beklediğini biliyordum, hazırlıklıydım yani. Neyse, aldık biletlerimizi, mendillerimizi yerleştik koltuklarımıza. Komik saçlı adamla (Sezai Paracıkoğlu), 25 yaşında pıtır pıtır bir kızın (Melike Güner)tanışmalarına, aşık olmalarına tanıklık ettik. Sonra ilk perdenin sonunda kız adamın kulağına bir şey fısıldadı ve "5 dakika ara" yazısını gördük perdede. Boğazıma yerleşen düğüm ve gözümün kenarında pusu kuran damla yüzünden kafamı sağ tarafa çeviremedim, sadece "bunu hiç beklemiyordum, hayır ya" şeklinde söylenebildim.

Filmi seyrederken, "benim tek şansım incir reçelini sevmek olsaydı bu kadar neşeli, boş vermiş, aşk dolu ve olumlu olabilir miydim?" diye düşündüm... Gerçekçi olalım, hayatta olamazdım, çekilmez biri olurdum muhtemelen!

Aşk Tesadüfleri Sever'den sonra seyrettiğim ilk Türk filmi İncir Reçeli. Güzel ama çok ağır bir hikayeyi güzel sahnelerle harmanlayıp (Aytaç Ağırlar) sunmuşlar seyirciye. Renkler güzel, ara ara çok güzel replikler var. En çok hoşuma gidenlerden biri "Hayatınıza İstanbul'dan katılıyorum" oldu galiba.

Filmden çıktıktan sonra kendi aramızda konuştuk, bana filmde "çok" gelenler bazılarına "az" gelmişti:) Göreceli işte:) En güzeli kendiniz seyredin, kendiniz karar verin.

Ama bence hem filmle hem de hayatla ilgili göreceli olmayan; "zor aşk" her zaman en çok kalbe kazınan oluyor galiba, ve de "ölümsüz" olan!...

İyi pazarlar:)

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Olan biten...

Resim
Tarihe bak, 30 Aralık! Ve ben bu sene hiç bir şekilde yeni yıl moduna giremedim. Daha bir tane bile hediye almadım mesela. Yıllar sonra ilk kez dışarıda bir yıl başı geçireceğiz ama daha elbisemi almadım, yüksek topuklu rugan ayakkabı istiyorum aslında ama daha bir tek vitrine bile bakmadım. Bu kadar hevessizsin madem neden yazıyorsun dersen, bir yıl sonu kapanışı yapayım dedim. Bugünlerde birisinin ağzıma doladığı gibi "değerlendirelim" dedim yani. 2011 gerçekten de çok stabil giden hayat çizgimin içinde oldukça farklı inişler çıkışlar yaşadığım bir yıl oldu. Annemi yoklayan hastalık, hepimizin ağzını yüreğine getirdi, hiç bu kadar büyük bir korku yaşadığımı hatırlamıyorum hayatta, Allah bir daha da yaşatmasın. Ne bana, ne de kimselere, düşmanıma bile hatta! Geldi de geçti! Sonra Mart ayında 35 geldi, iyi dedim bağrıma bastım. Hoş gelmiş. Hep derlerdi, bazı yaşlar insanın hayatında mihenk taşıdır, kendine gelirsin, ne olduğunu anlarsın, ne olmadığını da. Öyleymiş gerçekten. ...
Devamı

Sıram geldi...

Resim
Laf olsun diye söylemiyorum. Gerçekten ne yazacağımı, nasıl yazacağımı hiç bilmiyorum. Günlerdir planlayamadım. Her bir arkadaşım için tek tek mi, yoksa herkese birden mi? İki satırda kısa ve öz mü, yoksa içimden geçenlerin hepsini mi yazmalıyım? Daha önce öyle çok veda yazısı okudum ki bu ajansta... Hep gidenlere güle güle diyen taraftaydım. Ev sahibi gibi. Evin her işini, her çekmecesini en iyi bilen, her ferdini en iyi tanıyan kızı gibi. Bilmeyenler için söylüyorum, VAGABOND ilginç bir ajanstır, acayip bir aidiyet duygusu yerleştirir insanın içine. İçinde çalışan insanlar tuhaf biçimde birbirine bağlanır. Mutlu mutlu çalışır gidersin, kriz anlarını da o sarıldığın arkadaşların sayesinde atlatıverirsin. Sıkıntılar hatırlanmaz. Hep, "Ne kadar güzeldik, efsaneydik, şahaneydik..." cümleleri kurulur gidenlerle kalanlar arasında. Tüm bu süre zarfında ben de çok güzel insanlar tanıdım burada. Arkadaş edindim, dost oldum, kardeş buldum... Duygusal zekam tavan yaptı....
Devamı

Senin

Senelerce "9 uğurlu rakamım!" diye ortalarda gezerken, böyle bir şey olacağını bilemezdim. Şimdi lütfen kulaklığını tak, başını rahat bir yere yasla, gözlerini kapat, sesini aç ve dinle. Söyleyeceklerim bu kadar.
Devamı