Seda Çağlayan

İnsanoğlu garip. Ne çabuk alışılıyor güzel olan herşeye, düşüncesi bile yetiyor bazen. Özlediğiniz bir yere gidebilme, gerçekten istediğiniz bir şeye sahip olabilme ihtimali bile kalbinizi daha hızlı çarptırabiliyor. Taa ki ihtimal yerli yerinde kalana ve eyleme dönmeyene kadar. Ya da elinizdekinin kıymetini bilemeyip onu bir daha toparlayamayacak kadar hırpalayana ve tamamen kaybene kadar. Sonrası kocaman bir hayal kırıklığı zaten. Ne çok yaşadık bunları ve de yaşadığımız müddetçe kimbilir daha kaç kere başımıza gelecek! Bazen hiçbirşey teselli de edemez. Aklınızda hep "Ama hani..." ile başlayan cümleler ve "Niye, neden?..." benzeri soru cümleleri dolaşıp durur. Bir de insanoğlunun o taştan bile sert gururu bazen gerçekten gerekli zamanlarda gerekli adımları atmasına, gerçekten gereken cümleleri sarf etmesine engel olur. Sürekli sorgularsın "öyle mi yapsam daha iyi, evet evet yapsam, ne olacak ki" ve 30 saniye sonra "yok, yok şimdi ne alakası var, y

2011 hızlı geldi:) 31 Aralığı 1 Ocağa bağlayan geceden beri bir hareket, bir action! Barışmalar, yeni aşklar, yeni işler, yeni kararlar. Herkesde bir kendini yenileme durumu, kestirilen saçlar, verilen kilolar... Yüzler gülüyor:) Sanırım bu yaşıma kadar geçirmiş olduğum en olumlu ocak ayı:) Bugün bir yenisini daha duydum, hem de çok önemli birisinden çok radikal bir karar. Çok doğru olduğuna, onu çok mutlu edeceğine inandığım bir karar. Kimseler merak edip sormasın, ser veririm sır vermem ama büyük ve çok güzel bir bomba:) Cumartesi günü bir bomba da benim kucağıma düştü ama ben henüz o bomba ile ne yapacağımı bilemiyorum, ya patlatıcam ya gömücem dur bakalım! Ne olursa olsun tüm bu olan-bitenden çok memnunum, meğer bir müddettir hayatımız çok durağanmış da haberimiz yokmuş. Şimdi gönül rahatlığıyla söyleyebilirim gerçekten, hak etti çünkü "HOŞGELDİN 2011":)

Bir adım atarken sonrakini düşünmekten sıkıldım. Kendimi tersyüz edip tamamen değişmek, bööyle geniş, efendime söyliim rahat, gamsız, yarını düşünmeden gününü yaşayan biri olmak istiyorum!!! Başkalarına duyduğum sorumluluk duygusunu biri omuzlarımdan alsın artık! Egoizmin doruklarına çıkmak istiyorum bir mahsuru yoksa!!!

Ben çok güzel bir çocukluk dönemi geçirdim. 10'larımı ve 20'lerimi de öyle ve şimdi 30'larımı sürerken de çok şükür hayata büyük bir sitemim yok. Oluyor arada ufak tefek şeyler ama çok şükür, başıma beni büyük bir isyana teşvik edecek gerçekten çok kötü hiç bir şey gelmedi hayatta. Böyle devam etmesini de diliyorum... İlkokul, ortaokul, lise hepsi de çok eğlenceli dönemlerdi benim için, özellikle orta son-lise son arası efsanelerimiz defter defter. Biz 76'lılar şanslı çocuklardık, teknoloji bizim dönemimizde ilerlemeye başladı Türkiye'de, ilk discmanlari sanırım bizler ilk kez okula getirip-götürmeye başladık. Aileler daha bir serbest bırakmaya başladılar çocuklarını, cadde çocuğu durumu sanırım bizim jenerasyonla daha da bir pekişti. Şimdi "ne olacak ki şimdikiler daha şanslı diyeceksiniz" ama demek istediğim hiç bir şey yokken birden her şey olmaya başladı biz büyürken, bütün imkanlar elimizin altına geliverdi. Ama hayat bir garip işte! Son zamanlarda ya