Bitsin...

Doğduğumdan beri belki de gerçekten hiç böyle bir korku yaşamamıştım.

Güven içinde, herşeyden habersiz, daha doğrusu gösterilen kadardan haberli yaşayıp gidiyordum.

Şimdi ise gerçekten içimde bir korku, gözlerimde endişe ile izliyorum olup bitenleri.

Çünkü şimdi herşey ortada artık. 

Bıçak o kadar kemikteki, kimsenin saklamaya gücü de yetmiyor zaten.

Doğu, batıya doğru hergün şehit kusuyor.

16-14-9-10... Hergün farklı sayılarda anne, baba evlatsız, kadın sevgilisiz, çocuk babasız kalıyor ve genç bir hayat daha sona eriyor...

Kardeş kardeşe kırdırılıyor.

Yazanların kalemi kırılıyor.
Ve daha neler neler...

Hepsini tek tek yazmak içimden gelmiyor.

İçim, içimiz kan ağlıyor. 

Başımızdaki adam ve aslında ona ait olmadığını söylediği hükümet ve hükümetin başındaki sözde başbakan bu meyanda, maçta, meydanda, televizyonda rahat rahat boy göstermeye devam ediyor. Hiç yüzleri kızarmıyor. Herhalde içleri de yanmıyor. Gözlerini iktidar hırsı bürümüş bu insanların elinde eriyip gidiyor ülkemiz ve insanlarımız...

Bir an önce bitmesi için dua ediyorum.