Ey yüce 35!




Bugünü yazmadan bitirmek olmaz:) Tam bir yıldır bugünü bekliyorum çünkü!!! Evet sevgili okuyucu, ben oldum olası hep bayıldım doğumgünlerime:) Bittiği gibi yenisi gelsin isterim! Geçen yıllar beni korkutmaz, rakamları hiç düşünmem. Çünkü çok şükür ki hep çok bereketli, eğlenceli ve sürprizli geçer. Bugün de böyle oldu, tam da beklediğim ve istediğim gibi! Bütün gün 3,5 yaşındaki bir doğumgünü kızı gibi en sımarık ruh halimle gezindim ajansın içinde. Oysaki ben bugün tam da 35 oldum:) Peki bu umurumda mı? Tüm samimiyetimle söyliim mi: Diil! Neden bilmiyorum ama geçen yıllar beni hiç endişelendirmiyor, kendimi bana 35 yaşında kocaman bir kadın gibi hissettirmiyor, adeta okul formamı giyip okul servisine atlayacak kadar rahatım:) Yapmak isteyip de yapamadığım çok şey var henüz ama biliyorum hayat bana bütün beklediklerimi ve istediklerimi verecek, herşeyin bir sırası var, hepsi olacak sırasıyla, o yüzden hiç telaşlı değilim geçen yıllara karşı. Gelen her yeni yaşı umutla karşılıyorum, her geçen yılın ömrüme kattıklarını biliyorum. Güzel yaşamanın ne kadar önemli olduğunu, ömrün insana verilmiş en kıymetli hediye olduğunu da... O yüzden hakkını vere vere yaşamaya çalışıyorum, elimden geldiği kadar. Ve beni hiç yalnız bırakmayan sizler hergün hayatıma bir sürü güzellik katıyorsunuz. Belki bir güzel söz, belki birlikte içilen iki kadeh, belki bir güzel bakış... Yani aslında sizlerle oldukça kıymetli geçen yıllar:) İşte bu yüzden bugün yine bir zafer sarhoşluğu var üzerimde:)



Ve canım annem, sen, senin sağlığına kavuşuyor olman bana şu yaşıma kadar verilmiş olan kimse darılmasın ama en anlamlı doğumgünü hediyesi. Sen bana ikinci kere hayat verdin. Bunun için hep şükredeceğim...



Ey yüce 35, uğurunla geldin, böyle de devam et. Ben seni büyük bir coşku ve sevecenlikle karşıladım, sen de "Ne 35 mi?" diyenlere karşı beni mahçup etme:)


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Yas

Özlemin insanın kalbini katran gibi sarmaladığı ve yasa dönüştüğü o karanlık dönem.  Şu cümleyi yazdığım an mideme bir bıçak saplandı sanki, öyle bir fiziksel acı hissettirdi bana toplam 12 kelimeden oluşan bu insafsız cümle.  Kavuşmanın hayalini bile kuramadığım bir zaman içinde yaşamaya çalışıyorum.  Bu ne biçim ceza. Neden kesildi bana hiç bilmiyorum.  Gerçekten sevmenin bu denli acı vermesi ne tuhaf bir çelişki. Oysa ki sevgi değil mi yaraları saran? Hastalara şifa olan? Neden beni delirtmeye yemin etmiş gibi büyüyüp duruyor içimde? Geleceği hevesle bekleyemeyecek kadar neden beni sıkıştırıp duruyor. Nasıl bitecek? Ne zaman bitecek?  Sevgi ne kadar büyükse yas o denli derin, karanlık bir kuyu.  Hayat kaynağın aslında yanı başında ama elini uzatıp dokunamıyorsun. İhtiyacın olan nefes tam karşında ama artık neredeyse inip kalkmayan göğsüne dudaklarının arasından sızıp hayat olmuyor. Sonra sen bu boktan hayatı yaşamaya çalışıyorsun.  Yazık oldu...
Devamı

Huysuz Şirin olmak mı?

Resim
Ne baharmış! Ne havasından memnun olabildim, ne rehavetinden. Mayıs geldi de biraz biraz yazı hissetmeye başladım gibi. Havayı güzel görünce Caddebostan'a attım kendimi geçen pazar. Kadıköylüler bilir. Bizim tarafın insanlarının en sevdiği yaz aktivitelerinden biridir çimenlere gitmek. Aldım kitabımı, kahvemi, colamı, sigaramı. Yaydım çimenlerin üzerine örtümü. Bağdaş kurup oturdum. Uzun uzun denizi seyrettim önce. Ara ara kapattım gözlerimi, rüzgarı hissettim. Ne kadar basit değil mi? Bir örtü ve bir kitapla bütün günü geçirdim. Ayakkabılarımı çıkardım, toprağa bastım. Yan örtüdeki komşuların ikram ettiği kabak çekirdeğini çitledim. Bir ara arkadaşlarım vardı yanımla, iki lafın belini kırdık. İki arada bir derede kurban bayramının tatil planını yaptık. Günün sonunda içimi sıkan bir takım düşüncelerin vücuduma yaydığı negatif elektiriği bastığım toprağın üzerine bırakıp öyle döndüm evime.  Ve orada oturduğum müddetçe bu kadar şanslı olduğum iç
Devamı

Özlediğim için

Kıpkırmızı bir kadehle salona geldiğim anda başladı şarkı. Senin de çok sevdiğin bir şarkıydı. "Off!" dedim içimden, "Off ya!" Sonra sanki daha önce hiç dinlememişim gibi ezbere bildiğim satırları bilmem kaçıncı kez tekrar dikkatle dinlemeye başladım. Aklımdan neler geçti bilsen. Bilirsin aslında. Bir tek sen bilebilirsin. Hesapta içimizde gözü kara olan sendin. Senin gözün karaydı bense çekingendim. Korkaktım da diyebiliriz. Diyelim hatta. Korkaktım evet. Seninle birlikte değiştim. Seni sevdikçe daha yürekli oldum ben. Daha cesur oldum. Gözlerine bakıp anladıklarımı senin de sesin olup ikimizin yerine söyledim. Şimdi yazarken tekrar düşünüyorum da, benim de korkularım geçmemişti aslında konuşurken. Tam olarak ustanın söylediği gibiydi aslında: "Küçük bir çocuğun yokuş aşağı koşması gibi seni düşünmek... Biraz heyecan, biraz da düşecekmiş korkusu"  Söylemek istediklerim korktuklarımdan fazlaydı. Hem korktum, ödüm patladı hem de konuştum. Yazdım. Söyledim.
Devamı