10.03.2011 Perşembe


Kapıyı anahtarımla açıp içeri girdiğimle annemin telefonda konuştuğunu duydum, "bugün bize bayram" diyordu. Sonra koridordan gülümseyerek gelen babamı gördüm, "bitti" dedi, "raporlar geldi, tertemiz". Yaklaşık bir aydır devam eden kabus sona ermişti. Kendimi babamın kollarına bıraktım, ne kadar süre öylece kaldığımızı gerçekten hatırlamıyorum. Geri çekilip gözlerine baktım, yüzümdeki makyaj yüzüne bulaşmıştı. Sonra yatak odalarına gittim, annemin yanına oturdum. Ellerini tuttum, hiç bir şey diyemedim ama suratımın seklinden ne halde olduğum, neler hissettiğim anlaşılıyordu sanırım, çünkü ben onunkileri anlayabiliyordum... Çok şükür Allahım diye tekrarladım bir kaç kez. Ağladım, ağladım, ağladık... Çok şükür dedim, sevinç gözyaşlarımız bunlar.


Aslında çok uzun yazabilirim size tüm yaşananları en baştan sona ama yaşanan kötü ve üzücü duyguları anlatmanın kime ne faydası var ki. Sadece hayatımızın en zor sınavını verdik ailece, ben bu kadar söyliyeyim, siz satır aralarını doldurun artık.



Tüm bu süreci yaşarken hiç yalnız bırakılmadık. Aslında upuzun "...and the Oscar goes to..." vari bir listem var. Keske herbirini sizlere tek tek tanıtabilsem. İstanbul'dan, başka şehirlerden, başka başka ülkelerden... Arayan, hastaneye gelen, evimize gelen, bizlere omuz veren, en zor anlarımızı bizimle paylaşan, bu olayı bizim kadar kalbinde hisseden, sonunda da bizim kadar mutlu olan, en büyük sevincimize ortak olan herkes için lafım: İyi ki vardınız, iyi ki aradınız, iyi ki geldiniz, iyi ki her biriniz beni/bizi bu olayın mutlu sonla biteceğine ikna etmek için uğraştınız... Bir kardeşin eksikliğini hissettiğim o günlerde sizler de olmasaydınız hayat gerçekten çok çok daha zor olabilirdi!


Bu olayla yüzleştiğim ilk günlerde şöyle yazmıştım: “Bir de hep inanman gerekiyor, ne geldiyse, geldiği gibi gider, hayat yine normale döner…”

Çok şükür Tanrım, bize tersini yaşatmadın…

P.S: Çok değerli hocalarımız Prof. Dr. Cem Kalaycı ve Prof. Dr. Cumhur Yeğen bu sürecin en doğru şekilde yönetilmesinde bize ışık, anneme de şifa oldular. Kendilerine hissettiğimiz saygı, sevgi ve minnet duygularımız sonsuza dek devam edecek sanırım...

Yorumlar

  1. cadiicc16 Mart 2011 01:50

    sen inandıysan yürekten... gerisi teferruat.. herşey güzel oluyor canım:))) bize geriye sadece şükretmek kalıyor.. tabi yine yürekten:)))

    YanıtlaSil
  2. Adsız5 Ocak 2012 00:53

    Selamlar Seda hanım,
    Benım de annem kolon ca ve doktor arastırm telasında ve korkusundayım ne ypacagımı sasrdım.Suan Cumhur Yegen le gorusmeyı dusunuyorum ama kafam cok karısık

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Olan biten...

Resim
Tarihe bak, 30 Aralık! Ve ben bu sene hiç bir şekilde yeni yıl moduna giremedim. Daha bir tane bile hediye almadım mesela. Yıllar sonra ilk kez dışarıda bir yıl başı geçireceğiz ama daha elbisemi almadım, yüksek topuklu rugan ayakkabı istiyorum aslında ama daha bir tek vitrine bile bakmadım. Bu kadar hevessizsin madem neden yazıyorsun dersen, bir yıl sonu kapanışı yapayım dedim. Bugünlerde birisinin ağzıma doladığı gibi "değerlendirelim" dedim yani. 2011 gerçekten de çok stabil giden hayat çizgimin içinde oldukça farklı inişler çıkışlar yaşadığım bir yıl oldu. Annemi yoklayan hastalık, hepimizin ağzını yüreğine getirdi, hiç bu kadar büyük bir korku yaşadığımı hatırlamıyorum hayatta, Allah bir daha da yaşatmasın. Ne bana, ne de kimselere, düşmanıma bile hatta! Geldi de geçti! Sonra Mart ayında 35 geldi, iyi dedim bağrıma bastım. Hoş gelmiş. Hep derlerdi, bazı yaşlar insanın hayatında mihenk taşıdır, kendine gelirsin, ne olduğunu anlarsın, ne olmadığını da. Öyleymiş gerçekten. ...
Devamı

Tek kelime yeter: Star!

Resim
Tarkan söz konusu olduğunda tam olarak ergen kafasında olduğum, her konserinde kendimden geçerek şarkı söylediğim, dans ettiğim doğru. Aynen dün gece yaptığım gibi. Ama buraya yazacaklarım "hayran bir ergen"den ziyade "yetişkin bir hayran"ın düşünceleri olacak bu kez. Her konser sonrası hissettiğim "biraz daha söylemeliydi sanki" hissini elbette dün gece de yaşadım. Oysa ki adam dolu dolu iki saat şarkı söylemiş ve hiç düşmeyen bir performansla dans etmişti. Yüzünde hiç ama hiç kaybolmayan o kocaman gülümsemesiyle beraber. Sonra onu düşündüm, "Acaba o ne hissediyor sahnede ve sonrasında?" Sadece şarkı söyleyip dans ederek binlerce insanı böylesine çılgınca coşturabilmek ve daha da önemlisi o iki saat içinde çok çok mutlu edebilmek insana nasıl bir haz verir, nasıl bir tatmin yaşatır? Ve tüm bunlar kim bilir ne kadar sistemli çalışmayı gerektirir. İşte bu yüzden hayranlığın yanı sıra belki de daha önemlisi saygı duymamak mümkün değil. Elbe...
Devamı

Artık herşeyi yazmak istiyorsam ne olmuş!!!

Aslında ben kendimi bildim bileli hep yazdım. Belki de tek çocuk olduğum için bu bende refleks halini aldı küçük yaşlarımda. Okuma yazmayı söktüğümüz okuma bayramımızın hemen ardından kendime kilitli bir defter almıştım. Çocuk aklımla gizleyecek ne çok şeyim vardıysa artık. Bir gizem, bir esrar:) Sonra bu yıllarca böyle devam etti, hep günlüklerim oldu, cilt, cilt. Şimdi onlarla ne yapacağımı bilemiyorum o da ayrı mesele. Atmaya hiç kıyamam, bütün duygularım o defterlerin satırlarında çünkü. Aşklarım, dostluklarım, kırgınlıklarım, mutluluklarım... Hiç arkadaşsız kalmadım, hep derdimi paylaşacak dostlarım oldu ama yazmak başka tatlı geliyordu, çünkü yalnızca bana aitti. Şimdi level atlayarak günlüklerden çıkıp blog dünyasına dalıyorum, günümüz trendlerinden geri kalmamak lazım di mi ama! Arkadaşlarımın gözü aydın olsun, az konuşuyordum zaten, şimdi bir de buradan dinleteceğim kendimi:) Hoşgeldim:)))
Devamı