Sıkıcı olmak mı, mutlu olmak mı?

İnsanoğlu garip. Ne çabuk alışılıyor güzel olan herşeye, düşüncesi bile yetiyor bazen. Özlediğiniz bir yere gidebilme, gerçekten istediğiniz bir şeye sahip olabilme ihtimali bile kalbinizi daha hızlı çarptırabiliyor. Taa ki ihtimal yerli yerinde kalana ve eyleme dönmeyene kadar. Ya da elinizdekinin kıymetini bilemeyip onu bir daha toparlayamayacak kadar hırpalayana ve tamamen kaybene kadar. Sonrası kocaman bir hayal kırıklığı zaten. Ne çok yaşadık bunları ve de yaşadığımız müddetçe kimbilir daha kaç kere başımıza gelecek! Bazen hiçbirşey teselli de edemez. Aklınızda hep "Ama hani..." ile başlayan cümleler ve "Niye, neden?..." benzeri soru cümleleri dolaşıp durur.
Bir de insanoğlunun o taştan bile sert gururu bazen gerçekten gerekli zamanlarda gerekli adımları atmasına, gerçekten gereken cümleleri sarf etmesine engel olur. Sürekli sorgularsın "öyle mi yapsam daha iyi, evet evet yapsam, ne olacak ki" ve 30 saniye sonra "yok, yok şimdi ne alakası var, yapmayayım en iyisi!!!" 40 tilki kafanın içinde 40 tur atar durur! Belki de böylesi daha doğru ya da belki de kendi kendimize hayatımızı zorlaştırıyoruz, gerçekten bilemiyorum. İyi düşünmek lazım! Belki de gerekli yerlerde risk almak lazım. Hayalkırıklığını bile göze alarak! Kendimize yarattığımız o güvenli saha içinde yaşamak bazen çok sıkıcı olabiliyor çünkü...



Blogger'ın notu: Sevgili okuyucu, bu yazdıklarımın hepsini bana mal edip, her seferinde "ne oldu?" sorusuyla bana gelme. Burası bir "günlük" platformu değil. Şahit olduğum bir çok olay bana ve sana burada yazdığım satırlar olarak geri dönüyor. O yüzden telaşlanma lütfen:)

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Huysuz Şirin olmak mı?

Resim
Ne baharmış! Ne havasından memnun olabildim, ne rehavetinden. Mayıs geldi de biraz biraz yazı hissetmeye başladım gibi. Havayı güzel görünce Caddebostan'a attım kendimi geçen pazar. Kadıköylüler bilir. Bizim tarafın insanlarının en sevdiği yaz aktivitelerinden biridir çimenlere gitmek. Aldım kitabımı, kahvemi, colamı, sigaramı. Yaydım çimenlerin üzerine örtümü. Bağdaş kurup oturdum. Uzun uzun denizi seyrettim önce. Ara ara kapattım gözlerimi, rüzgarı hissettim. Ne kadar basit değil mi? Bir örtü ve bir kitapla bütün günü geçirdim. Ayakkabılarımı çıkardım, toprağa bastım. Yan örtüdeki komşuların ikram ettiği kabak çekirdeğini çitledim. Bir ara arkadaşlarım vardı yanımla, iki lafın belini kırdık. İki arada bir derede kurban bayramının tatil planını yaptık. Günün sonunda içimi sıkan bir takım düşüncelerin vücuduma yaydığı negatif elektiriği bastığım toprağın üzerine bırakıp öyle döndüm evime.  Ve orada oturduğum müddetçe bu kadar şanslı olduğum iç
Devamı

Özlediğim için

Kıpkırmızı bir kadehle salona geldiğim anda başladı şarkı. Senin de çok sevdiğin bir şarkıydı. "Off!" dedim içimden, "Off ya!" Sonra sanki daha önce hiç dinlememişim gibi ezbere bildiğim satırları bilmem kaçıncı kez tekrar dikkatle dinlemeye başladım. Aklımdan neler geçti bilsen. Bilirsin aslında. Bir tek sen bilebilirsin. Hesapta içimizde gözü kara olan sendin. Senin gözün karaydı bense çekingendim. Korkaktım da diyebiliriz. Diyelim hatta. Korkaktım evet. Seninle birlikte değiştim. Seni sevdikçe daha yürekli oldum ben. Daha cesur oldum. Gözlerine bakıp anladıklarımı senin de sesin olup ikimizin yerine söyledim. Şimdi yazarken tekrar düşünüyorum da, benim de korkularım geçmemişti aslında konuşurken. Tam olarak ustanın söylediği gibiydi aslında: "Küçük bir çocuğun yokuş aşağı koşması gibi seni düşünmek... Biraz heyecan, biraz da düşecekmiş korkusu"  Söylemek istediklerim korktuklarımdan fazlaydı. Hem korktum, ödüm patladı hem de konuştum. Yazdım. Söyledim.
Devamı

Davul bile dengi dengine (mi?)

Salı günü uyandım, giyindim ve kendimi dışarı attım. Hedefim de belliydi. İlla ki adaya gitmek istedim. Ama hangi ada? Büyükada olamazdı, günlerden 23 Nisandı çünkü ve tepedeki Aya Yorgi Kilisesi'nin tek dilek günüydü. Akın akın insan gidiyordu zaten ve kafa dinlemek mümkün olmazdı. O zaman Burgaz dedim. Atladım motora. Yarım saat sonra Burgaz'daydım. Sevdiğim cafe-pastane arası minik bir dükkan var, iskelenin hemen karşısında. Oradan güzel bir masa seçtim kendime. Kahvaltı sipariş ettim. Önden de bir çay istedim. Yaktım sigaramı, açtım kitabımı... Telefonumu da şarja koymasını rica ettim garson beyden, tüm yol boyunca 15000 tane fotograf çektiğim ve sosyal mecralarda gezdiğim için elbette ki dayanamamıştı şarjım. Yani kulağımda kulaklık ve müzik yoktu. Çok uzun zamandır yolda, takside, cafede her nerede tek başımaysam o kulaklıklar hep kulağımda.  Dışarıdan gelen sesleri unutmuşum. Bir müddet hem okudum hem de dinledim. Köpek sesi, kuş sesi, çoc
Devamı