Sıkıcı olmak mı, mutlu olmak mı?

İnsanoğlu garip. Ne çabuk alışılıyor güzel olan herşeye, düşüncesi bile yetiyor bazen. Özlediğiniz bir yere gidebilme, gerçekten istediğiniz bir şeye sahip olabilme ihtimali bile kalbinizi daha hızlı çarptırabiliyor. Taa ki ihtimal yerli yerinde kalana ve eyleme dönmeyene kadar. Ya da elinizdekinin kıymetini bilemeyip onu bir daha toparlayamayacak kadar hırpalayana ve tamamen kaybene kadar. Sonrası kocaman bir hayal kırıklığı zaten. Ne çok yaşadık bunları ve de yaşadığımız müddetçe kimbilir daha kaç kere başımıza gelecek! Bazen hiçbirşey teselli de edemez. Aklınızda hep "Ama hani..." ile başlayan cümleler ve "Niye, neden?..." benzeri soru cümleleri dolaşıp durur.
Bir de insanoğlunun o taştan bile sert gururu bazen gerçekten gerekli zamanlarda gerekli adımları atmasına, gerçekten gereken cümleleri sarf etmesine engel olur. Sürekli sorgularsın "öyle mi yapsam daha iyi, evet evet yapsam, ne olacak ki" ve 30 saniye sonra "yok, yok şimdi ne alakası var, yapmayayım en iyisi!!!" 40 tilki kafanın içinde 40 tur atar durur! Belki de böylesi daha doğru ya da belki de kendi kendimize hayatımızı zorlaştırıyoruz, gerçekten bilemiyorum. İyi düşünmek lazım! Belki de gerekli yerlerde risk almak lazım. Hayalkırıklığını bile göze alarak! Kendimize yarattığımız o güvenli saha içinde yaşamak bazen çok sıkıcı olabiliyor çünkü...



Blogger'ın notu: Sevgili okuyucu, bu yazdıklarımın hepsini bana mal edip, her seferinde "ne oldu?" sorusuyla bana gelme. Burası bir "günlük" platformu değil. Şahit olduğum bir çok olay bana ve sana burada yazdığım satırlar olarak geri dönüyor. O yüzden telaşlanma lütfen:)

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Olan biten...

Resim
Tarihe bak, 30 Aralık! Ve ben bu sene hiç bir şekilde yeni yıl moduna giremedim. Daha bir tane bile hediye almadım mesela. Yıllar sonra ilk kez dışarıda bir yıl başı geçireceğiz ama daha elbisemi almadım, yüksek topuklu rugan ayakkabı istiyorum aslında ama daha bir tek vitrine bile bakmadım. Bu kadar hevessizsin madem neden yazıyorsun dersen, bir yıl sonu kapanışı yapayım dedim. Bugünlerde birisinin ağzıma doladığı gibi "değerlendirelim" dedim yani. 2011 gerçekten de çok stabil giden hayat çizgimin içinde oldukça farklı inişler çıkışlar yaşadığım bir yıl oldu. Annemi yoklayan hastalık, hepimizin ağzını yüreğine getirdi, hiç bu kadar büyük bir korku yaşadığımı hatırlamıyorum hayatta, Allah bir daha da yaşatmasın. Ne bana, ne de kimselere, düşmanıma bile hatta! Geldi de geçti! Sonra Mart ayında 35 geldi, iyi dedim bağrıma bastım. Hoş gelmiş. Hep derlerdi, bazı yaşlar insanın hayatında mihenk taşıdır, kendine gelirsin, ne olduğunu anlarsın, ne olmadığını da. Öyleymiş gerçekten. ...
Devamı

Senin

Senelerce "9 uğurlu rakamım!" diye ortalarda gezerken, böyle bir şey olacağını bilemezdim. Şimdi lütfen kulaklığını tak, başını rahat bir yere yasla, gözlerini kapat, sesini aç ve dinle. Söyleyeceklerim bu kadar.
Devamı

Sıram geldi...

Resim
Laf olsun diye söylemiyorum. Gerçekten ne yazacağımı, nasıl yazacağımı hiç bilmiyorum. Günlerdir planlayamadım. Her bir arkadaşım için tek tek mi, yoksa herkese birden mi? İki satırda kısa ve öz mü, yoksa içimden geçenlerin hepsini mi yazmalıyım? Daha önce öyle çok veda yazısı okudum ki bu ajansta... Hep gidenlere güle güle diyen taraftaydım. Ev sahibi gibi. Evin her işini, her çekmecesini en iyi bilen, her ferdini en iyi tanıyan kızı gibi. Bilmeyenler için söylüyorum, VAGABOND ilginç bir ajanstır, acayip bir aidiyet duygusu yerleştirir insanın içine. İçinde çalışan insanlar tuhaf biçimde birbirine bağlanır. Mutlu mutlu çalışır gidersin, kriz anlarını da o sarıldığın arkadaşların sayesinde atlatıverirsin. Sıkıntılar hatırlanmaz. Hep, "Ne kadar güzeldik, efsaneydik, şahaneydik..." cümleleri kurulur gidenlerle kalanlar arasında. Tüm bu süre zarfında ben de çok güzel insanlar tanıdım burada. Arkadaş edindim, dost oldum, kardeş buldum... Duygusal zekam tavan yaptı....
Devamı