Belli bir zaman sonra anne-baba ile ilişkiler enteresan bir hal alıyor. Birey olup kendi hayatını yaşamaya başlayan biz muhteşem yetişkinler bize göre hayatımızı kısıtlayan ve her işimize bir şekilde müdahale eden ebeveynlerimizle ilişkilerimizi keman yayı gibi gerip sonra da içinden çıkamaz hale geliyoruz. Bu gece evlerine gittiğimiz askere uğurlayacağımız arkadaşımızın babası (arkadaşım babasının huylarıyla benim babamın huylarının çok benzediğini söyler hep) bana bakış açımı değiştirmem gerektiğini kendi çocuklarıyla yaşadığı sorunlar üzerinden konuşarak anlatmaya çalıştı. Savaş amca konuşurken anne-baba olmanın aslında çocuk olmaktan daha zor olduğuna bir kere daha karar verdim. Her türlü belayı başlarına sarabilme potansiyeli olan çocuk milletine hala karşılıksızca verdikleri sevgileri karşısında bir kere daha saygı duydum. Bunları bu gece dinlemiş olmam tesadüf ama yazıyor olmam değil. Yarın (12.12.2010) benim babamın doğumgünü. Hayatımdaki en önemli, en çok sevdiğim ve kaybetmekten en çok korktuğum erkeğin. Yaşlarımız ilerledikçe benim iş ve özel hayatıma daha çok dalmış olmam, onunla paylaştığım zamanların azalması, birbirimizin sorunları, sevinçleri hakkında artık daha az fikir sahibi olmamız, onun giderek daha da duygusallaşması bizim birbirimizden uzaklaşmamıza sebep oldu. İşin kötüsü bunlar o kadar doğal bir süreçte gelişti ki ben fark ettiğimde iş işten geçmiş, babamın kalbi çoktan kırılmıştı. Bunları yazıyorum çünkü benzeri şeyler yaşayanlarınız olabilir, sizin de uyandırılmaya ve silkinmeye ihtiyacınız olabilir. Biz çocuk milleti kabul etmeliyiz ki sonsuza kadar haklı olmamız mümkün değil! Kabul edip hadiseyi gurur ve kişilik meselesi haline getirmemek lazım galiba henüz vakit varken. Canım babam, bana verdiklerini satırlara sığdırmak mümkün mü? Sahip olduğum herşeyi sana borçlu olduğumu söylememe gerek var mı? Seni tüm hücrelerimle ve sonsuz bir aşkla sevdiğimi anlatmama yetecek kelimeler TDK'da var mı?:) Tüm huysuzluklarım, dikbaşlılığım, asabiyetim beni asla bırakıp gitmeyeceğini bilmemden. Hayatımdaki en büyük şansımdır senin gibi bir adamın kızı olmak. Doğum günün kutlu olsun başımın tacı...
Belli bir zaman sonra anne-baba ile ilişkiler enteresan bir hal alıyor. Birey olup kendi hayatını yaşamaya başlayan biz muhteşem yetişkinler bize göre hayatımızı kısıtlayan ve her işimize bir şekilde müdahale eden ebeveynlerimizle ilişkilerimizi keman yayı gibi gerip sonra da içinden çıkamaz hale geliyoruz. Bu gece evlerine gittiğimiz askere uğurlayacağımız arkadaşımızın babası (arkadaşım babasının huylarıyla benim babamın huylarının çok benzediğini söyler hep) bana bakış açımı değiştirmem gerektiğini kendi çocuklarıyla yaşadığı sorunlar üzerinden konuşarak anlatmaya çalıştı. Savaş amca konuşurken anne-baba olmanın aslında çocuk olmaktan daha zor olduğuna bir kere daha karar verdim. Her türlü belayı başlarına sarabilme potansiyeli olan çocuk milletine hala karşılıksızca verdikleri sevgileri karşısında bir kere daha saygı duydum. Bunları bu gece dinlemiş olmam tesadüf ama yazıyor olmam değil. Yarın (12.12.2010) benim babamın doğumgünü. Hayatımdaki en önemli, en çok sevdiğim ve kaybetmekten en çok korktuğum erkeğin. Yaşlarımız ilerledikçe benim iş ve özel hayatıma daha çok dalmış olmam, onunla paylaştığım zamanların azalması, birbirimizin sorunları, sevinçleri hakkında artık daha az fikir sahibi olmamız, onun giderek daha da duygusallaşması bizim birbirimizden uzaklaşmamıza sebep oldu. İşin kötüsü bunlar o kadar doğal bir süreçte gelişti ki ben fark ettiğimde iş işten geçmiş, babamın kalbi çoktan kırılmıştı. Bunları yazıyorum çünkü benzeri şeyler yaşayanlarınız olabilir, sizin de uyandırılmaya ve silkinmeye ihtiyacınız olabilir. Biz çocuk milleti kabul etmeliyiz ki sonsuza kadar haklı olmamız mümkün değil! Kabul edip hadiseyi gurur ve kişilik meselesi haline getirmemek lazım galiba henüz vakit varken. Canım babam, bana verdiklerini satırlara sığdırmak mümkün mü? Sahip olduğum herşeyi sana borçlu olduğumu söylememe gerek var mı? Seni tüm hücrelerimle ve sonsuz bir aşkla sevdiğimi anlatmama yetecek kelimeler TDK'da var mı?:) Tüm huysuzluklarım, dikbaşlılığım, asabiyetim beni asla bırakıp gitmeyeceğini bilmemden. Hayatımdaki en büyük şansımdır senin gibi bir adamın kızı olmak. Doğum günün kutlu olsun başımın tacı...
Hayatımızın her döneminde,babamızın omuzuna vede annemizin kucağına ;sığınmak,ağlamak,saklanmak,üzülmek,sevinmek,sevilmek,ve huzur bulmak için ihtiyacımız var...ve evet onlar asla ne bizden nede bizi sevmekten vazgeçmezler,vazgeçemezler.Her ne yaşarsak yaşıyalım ve her ne yaşatırsak yaşatalım onlar bizi koşulsuz ve şartsız seviyorlar.......
YanıtlaSil