Seda Çağlayan

Bizim birbirimizde bıraktığımız izleri hangi ayrılık silebilir ki? Verdiğim bütün kararlar yalan. Biliyorsun. Bir oyun oynuyor gibiyiz. Ama acı gerçeğin tam içindeyiz. Ben sensiz, Bir sonbahar yaprağından farksız. Kupkuru, canı çekilmiş. Tutunacak dal kalmamış, Sürüklenecek hal kalmamış. Buna rağmen tüm gerçeğe inat, Ters yöne gitmeye, Yeniden yeşermeye hevesli. Ölüme eş ayrılığa inat Kötü tüm cümlelere düşman; yürüyorum. "Geçmişimiz farklı" diyorsun Vız gelir. Ben bize masallardan da güzel anılar biriktiriyorum rüyalarımda. Severek. Çok severek. Senin bilemediğin biçimde.

Dolaştım durdum o kuyunun kuytularında Susuzluğumu duymazdan gelip teğet geçtim defalarca Korktum cazibesine kapılıp kendimi derinine bırakmaktan Sadece bir süre. Sonra Sonra Sonra aldım suyu avuçlarımın içine Tutarım sandım Tutamadan kaydı parmaklarımın kıvrımlarından. Denedim Denedim Denedim. Kalmadı Bile bile öleceğimi Kalmadı.

Aklıma takılan bir konu var. Ben hiçbir zaman seni bir "hata" olarak nitelendirmedim. Sana aşırı kızdığım, küstüğüm, yanımda olsan parçalamak isteğiyle dolup taştığım zamanlar oldu. Hala da oluyor. Adam; ben seni severim de döverim de. Ama hata demem. Onu yanlış biliyorsun sen. Haberin olsun.

Ben seni unuturdum. Yapabilirdim. Ama anlamıyorsun değil mi? Ben seni unutmaya kıyamıyorum. Hissettiklerimizi unutmaya, Yazdıklarımızı, Ağladıklarımı, Belki de ağladıklarını, Tuttuğumuz gece nöbetlerini, Hayallerimizi, Birbirimize anlattığımız yaralarımızı, Birbirimizde açtığımız yaralarımızı, Geçmişimizi… Unutmaya kıyamıyorum. Gözlerinin ardındaki kimsenin görmediği o yaşlı ifadeyi, Satırlarının arasındaki yaşanmış binlerce hayal kırıklığını... Unutmaya kıyamıyorum. Yüzünü ellerimin arasına alsam. Sana bunları tekrar tekrar anlatsam. Hiç anlamaz gibi bakarken gözlerime aslında sen hepsini anlasan. Anlıyor musun? Anlıyorsundur. Anlamasan unuturdum! Ve biliyorum Bir şey olmaz bize Anlaşılmaz biçimde bu kadar birbirine ait olmuşken Bir şey olmaz bize….

Adresinden ayrıldığı için sahibine ulaşamadan yazarına geri dönen mektuplara benzedi yazılarım. Anlaşılan o ki, artık onların tek sahibi benim.

Hayal kırıklığı yaşamaya alıştığım gün fişimi çekin.