Zoraki gün

İşte yine o günlerden birindeyim. Size de oluyordur. İnsanın canı kimseyi görmek istemez, kimseyle konusmak istemez. Yerleşik olmayan, geçici depresyon hali. Geçeceğini bilsen de birisi sana söylesin istersin. Hani konuşmak istemediğin o insanlar var ya, işte onlardan biri yüzüne baksın, gözlerindeki o bulutu görsün istersin. Elbette ki öyle olmaz. Hayat işte, herkes kendi koşuşturmacasında yanından yürüyüp geçer. Mailler atılır, toplantılar yapılır, her şey olması gerektiği gibi devam eder. Olmak istediğin bambaşka bir yerken sen doğru düzgün oksijen bile alamadığın o binanın içinde gününü tamamlarsın için düğüm düğüm. Ben de öyle yaptım ama artık birisi içimdeki 9/8'liğin sesini açabilir mi acaba...

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

Huysuz Şirin olmak mı?

Özlediğim için

Davul bile dengi dengine (mi?)