Korku!

O sesi ilk kez duyduğumda "Allahım sen yardım et!" dedim içimden ve yerimden fırlayıp pencereye koştum. Gerçekten F-16'ydı üzerimizden geçen. Ve ben her seferinde 14. kattaki dairemin camından içeri gireceklerini sanarak korkudan kocaman olmuş gözlerimle bakıyordum gökyüzüne.
Daha önce hiç yaşamadığım bir duyguydu bu; sevdiklerimi bir daha hiç görememe ihtimali. Uzun uzun anlatmama gerek yok. O geceyi yaşayan herkes benimle paralel şeyler hissetmiştir eminim. Sabahının ve sonraki günlerin ne getireceği bilinmeyen geceyi güne bağlayan uzun, upuzun saatler ve aklımdan geçen tek bir mısra:

"Koşullar ağırdı ve ben seni o zamanlarda da seviyordum." 

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

Huysuz Şirin olmak mı?

Özlediğim için

Davul bile dengi dengine (mi?)