Hadi!

Şarkılar...
Bazıları hiç dinlenmemeli.
Bazıları ise hep insanın içinde çalmalı.
Unutmamak için.
Neyi unutmayacağını da sen bileceksin artık.
İyi olanı hatırlamak kolay.
Kötüyü hatırlasana sıkıyorsa!
Hatırlayıp, hatırlayıp ancak öyle aklını başına toplayabilsene!
Eline, ayağına, aklına ancak öyle hakim olabilsene!
Hadi ya, lütfen, sıkıyorsa sen de bu kadar çok sevip, sevdiğin kadar nefret etsene...

Nasıl?
Sert mi geldi?
Herkes bu duyguları tanır mı bilmiyorum.
Yani bu çok sevmeler, nefret etmeler falan...
Ya da birini özlemekten sokaktaki herkesi bir müddet sonra o zannetmeler!
Hem de aynı yerde olmadığını bile bile...
İşte bunlar hep aklın kötü oyunları.
Kimisi geçiyor, kimisi saplanmış gibi kalıyor biryerlerinde.
Yerini bilmiyorsun ki çıkartıp atasın.
Sende biryerlerde ama senden bağımsız devam ettiriyor varlığını...
Taki başka biri gelip seni sakinleştirene kadar.
Yumuşatana, kızgınlıktan düğüm düğüm olmuş boğazını çözene kadar.
Gerçek seni sana geri verene kadar.
İçinde yanan kızıl alevleri söndürene kadar.
Gördün mü bak,
Çok basit aslında
Seni yakan da aşk, söndüren de...
Kıymetini bil, yaşa içinden geldiği gibi...
Hadi!