Seda Çağlayan

Benim 14. senin de 17. yaşlarımıza denk geliyor tanışmamız. Tabi o zamanlar 3 yaş çok şey demekti. Aramızda uçurumlar vardı neredeyse:) Sen havalı kızdın, bi gezmeler tozmalar falan:) Ama çok kısa sürede kapattık biz o aradaki 3 yaşı seninle. Çok yakın olduk, çok. Sen bana abla oldun, yeri geldi merak edilmesi gereken kardeş oldun, yeri geldi birlikte yaramazlık yapılan suç ortağı oldun:) Birlikte aşk acısı çektik, evlerden kaçtık, Opera'da sütlü çaylar içtik, babalarımıza yakalandık ama her seferinde yırttık, falanlar filanlar:) Ankara'ya üniversiteye giderken annemi, babamı arkamda bırakmak ne kadar zor geldiyse seni burada bırakmak da o kadar zor gelmişti bana. O kadar uzun zamandır neredeyse aynı odanın içinde yaşıyorduk ki, sen olmadan tek başıma ne yapacağımı hiç bilememiştim:) Sonra satırlar boyu yazıştık seninle, sayfa sayfa mektuplarımız oldu, her gün mutlaka yapılan telefon konuşmalarımız, İstanbul-Ankara git gellerimiz... Bir şekilde bir arada olmayı becerdi...

Şarkılar... Bazıları hiç dinlenmemeli. Bazıları ise hep insanın içinde çalmalı. Unutmamak için. Neyi unutmayacağını da sen bileceksin artık. İyi olanı hatırlamak kolay. Kötüyü hatırlasana sıkıyorsa! Hatırlayıp, hatırlayıp ancak öyle aklını başına toplayabilsene! Eline, ayağına, aklına ancak öyle hakim olabilsene! Hadi ya, lütfen, sıkıyorsa sen de bu kadar çok sevip, sevdiğin kadar nefret etsene... Nasıl? Sert mi geldi? Herkes bu duyguları tanır mı bilmiyorum. Yani bu çok sevmeler, nefret etmeler falan... Ya da birini özlemekten sokaktaki herkesi bir müddet sonra o zannetmeler! Hem de aynı yerde olmadığını bile bile... İşte bunlar hep aklın kötü oyunları. Kimisi geçiyor, kimisi saplanmış gibi kalıyor biryerlerinde. Yerini bilmiyorsun ki çıkartıp atasın. Sende biryerlerde ama senden bağımsız devam ettiriyor varlığını... Taki başka biri gelip seni sakinleştirene kadar. Yumuşatana, kızgınlıktan düğüm düğüm olmuş boğazını çözene kadar. Gerçek seni sana geri verene kad...

Küçüktük, ufacıktık, bir telaş, bir acele büyüdük. İyi halt ettik. Kimse bize "Yavaş yavaş büyü çocuğum, sen büyüdükçe hayat zor bir hal alacak, istemesen de sevdiklerini senden ayıracak, güzel bir hayat sürüyor olsan da eskiye özlemin hep artacak" demedi. Keşke birileri deseydi...