Boş

Gövdemin içinde bir soba borusu varmış gibi hissediyorum bugünlerde.

Ne yesem, ne içsem hop aşağı düşecekmiş gibi.

Konuşmak için ağızımı her açtığımda içerden yankılı, ne olduğu anlaşılmayan bir ses gelecekmiş gibi.

Sürekli açım bu yüzden, ne yesem doymayacakmış gibi...

Sürekli konuşmak istiyorum bu yüzden, ne söylesem yetmeyecekmiş gibi...

Kafam sanki bir arı kovanı, ki ben çok korkarım arıdan, çok hem de. Şimdi sanki onlarla yaşıyor gibiyim.