Seda Çağlayan

Biri girdi hayatımıza. Bir müddet anlayamadık. Öznesi, yüklemi kayıptı cümlelerinin. Kafası karışık gibiydi. Değildi aslında. Olmadığını tanıdıkça anladık. Aslında gayet netti. Anlayabilen anlıyordu sadece, farkı buydu. Sonra alıştık. Olmadığı yerlerde "tam da onun kafalar bunlar" demeye başladık. Başkası yaptığında anormal olan, o yapınca olağan oldu. Beraber zaman geçirmek, sohbet etmek, içki içmek keyif oldu. Kimsenin ağızına yakışmayan küfür, o ediyorsa doğru oldu. Şimdi de bir zamandır kendisini alan düşünceyi karara bağladı. Birden vitesi boşa aldı. Kitap okuyacak bir müddet. İşte bu kadar, kitap okuyacak.

Gitmeye hazirim. Neredeyse hazirim. Saat 05:30. Hala bavulumu kapatmadim. Oyalanip duruyorum bir sekilde. Sacma sapan vakit olduruyorum. Uyumuyorum da. Bu ara dusunecek cok sey var. Dusunurken geciyor vakit, anlamiyorum. Aslinda tam da bu yuzden gidiyorum. Garip tesaduf oldu ama zamanlama bundan iyi olamazdi. Ben gidiyorum, siz gelmeyin olur mu...

Tam da olması gereken tarihte doğmuşsun sen. 1 Ocak. Annesine, babasına yaşam boyu gurur ödülü gibi gelen bir erkek çocuğu olmuşsun. Büyümüş, yetişmiş, iyi evlat, iyi dost, iyi insan olmuşsun. Sonra bu özelliklerini koyup bavuluna, köklerinin nerede olduğunu hiç unutmadan kalkıp buralara gelmişsin bir gün. Bizim hayatlarımıza da girebilmek için. Buraya kadar olan bölüm sadece senin. Bundan sonrası ise hem senin hem bizim. Biz birbirimizin hayatlarında bir sürü iz bıraktık tanıştığımız günden bu güne gelene kadar. Nasıl arkadaş olunur, nasıl dost olunur, nasıl sırdaş olunur, nasıl dert ortağı olunur beraber bir kere daha öğrendik. Güldük, oynadık, düştük, kalktık. Hayat sınadı, bazen geçtik, bazen sınıfta kaldık. Geçen sene 'sen benim kalbimin kıymetlilerinden birisin' demiştim sana doğum gününde. O günden bu güne tam bir sene geçti. Değişen bir şey olmadı. Hala öylesin. Sanıyorum her zaman da öyle olacaksın. Bu kez sana telefon etmek istemedim. Sms atmak, facebook'ta profi...