1 life so live it!

Benim umudum kolay tükenmez, kızgınlıklarım uzun sürmez, kin tutmam, hesap-kitap yapmam, sabretmeyi çok iyi bilirim. Çünkü insanın değerini bilirim, bilmeye çalışırım en azından. Arkadaş, dost, sevgili fark etmez. Herkesin hata yapmaya hakkı olduğunu düşünür, kimseyi acımasızca yargılamam. İstisnalar hariç kimselere de sonuna kadar güvenemem, kapıyı hep aralık bırakırım. Bırakırım ki sonunda betona çarpmış gibi olmayayım. Oto kontrol denen illet küçük yaşlarımdan beri beynimi ve içimi kemirir, beni bir türlü rahat bırakmaz çünkü. Bir şekilde kendimi korumaya çalışırım aklımca.



Böyle yaşamaya alışmış bünye yine de zaman zaman kendini rahat, özgür bırakmak ister. Futursuz davranmak, canı nasıl isterse öyle yaşamak, yapmak istediği her neyse ölümüne dalmak ister. Dalar da. Gözünü karartır. Önünü göremez bu sefer. Bilmeden yürüdüğü yolda emin adım ilerler. Artık o saatten sonra hiç düşünmez ki eline, koluna, yüzüne batacak olan dikenlerin izi kalacak üzerinde. Bir daha eskisi gibi pürüzsüz olmayacak eli, kolu, yüzü, o ne kadar uğraşsa da iyileştirmeye, olamayacak.



Düşünmez, çünkü hayatın kendisine bir kere verilmiş bir hediye olduğunu bilecek kadar aklı başındadır. Dikene de değer, yara izine de aslında. Hem zaten insanın taşa sözü geçer de kendine geçmez. Bile bile…



Korkma sevgili okuyucu, bloggerın “despread” değil. Sadece bir durum tespiti. Şu kadarını söyleyebilirim ki hayat gerçekten hesabı bir türlü tutturamadığım bir oyun gibi. Tek başıma çözemiyorum.



Blogger'ın notu: Başlığa yazdığım cümle twitterda takip ettiğim birinin nicki aslında. Yazıyla çok özdeşleştiği için kullanmak istedim, umarım kızmayacak?

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Olan biten...

Resim
Tarihe bak, 30 Aralık! Ve ben bu sene hiç bir şekilde yeni yıl moduna giremedim. Daha bir tane bile hediye almadım mesela. Yıllar sonra ilk kez dışarıda bir yıl başı geçireceğiz ama daha elbisemi almadım, yüksek topuklu rugan ayakkabı istiyorum aslında ama daha bir tek vitrine bile bakmadım. Bu kadar hevessizsin madem neden yazıyorsun dersen, bir yıl sonu kapanışı yapayım dedim. Bugünlerde birisinin ağzıma doladığı gibi "değerlendirelim" dedim yani. 2011 gerçekten de çok stabil giden hayat çizgimin içinde oldukça farklı inişler çıkışlar yaşadığım bir yıl oldu. Annemi yoklayan hastalık, hepimizin ağzını yüreğine getirdi, hiç bu kadar büyük bir korku yaşadığımı hatırlamıyorum hayatta, Allah bir daha da yaşatmasın. Ne bana, ne de kimselere, düşmanıma bile hatta! Geldi de geçti! Sonra Mart ayında 35 geldi, iyi dedim bağrıma bastım. Hoş gelmiş. Hep derlerdi, bazı yaşlar insanın hayatında mihenk taşıdır, kendine gelirsin, ne olduğunu anlarsın, ne olmadığını da. Öyleymiş gerçekten. ...
Devamı

Tek kelime yeter: Star!

Resim
Tarkan söz konusu olduğunda tam olarak ergen kafasında olduğum, her konserinde kendimden geçerek şarkı söylediğim, dans ettiğim doğru. Aynen dün gece yaptığım gibi. Ama buraya yazacaklarım "hayran bir ergen"den ziyade "yetişkin bir hayran"ın düşünceleri olacak bu kez. Her konser sonrası hissettiğim "biraz daha söylemeliydi sanki" hissini elbette dün gece de yaşadım. Oysa ki adam dolu dolu iki saat şarkı söylemiş ve hiç düşmeyen bir performansla dans etmişti. Yüzünde hiç ama hiç kaybolmayan o kocaman gülümsemesiyle beraber. Sonra onu düşündüm, "Acaba o ne hissediyor sahnede ve sonrasında?" Sadece şarkı söyleyip dans ederek binlerce insanı böylesine çılgınca coşturabilmek ve daha da önemlisi o iki saat içinde çok çok mutlu edebilmek insana nasıl bir haz verir, nasıl bir tatmin yaşatır? Ve tüm bunlar kim bilir ne kadar sistemli çalışmayı gerektirir. İşte bu yüzden hayranlığın yanı sıra belki de daha önemlisi saygı duymamak mümkün değil. Elbe...
Devamı

Artık herşeyi yazmak istiyorsam ne olmuş!!!

Aslında ben kendimi bildim bileli hep yazdım. Belki de tek çocuk olduğum için bu bende refleks halini aldı küçük yaşlarımda. Okuma yazmayı söktüğümüz okuma bayramımızın hemen ardından kendime kilitli bir defter almıştım. Çocuk aklımla gizleyecek ne çok şeyim vardıysa artık. Bir gizem, bir esrar:) Sonra bu yıllarca böyle devam etti, hep günlüklerim oldu, cilt, cilt. Şimdi onlarla ne yapacağımı bilemiyorum o da ayrı mesele. Atmaya hiç kıyamam, bütün duygularım o defterlerin satırlarında çünkü. Aşklarım, dostluklarım, kırgınlıklarım, mutluluklarım... Hiç arkadaşsız kalmadım, hep derdimi paylaşacak dostlarım oldu ama yazmak başka tatlı geliyordu, çünkü yalnızca bana aitti. Şimdi level atlayarak günlüklerden çıkıp blog dünyasına dalıyorum, günümüz trendlerinden geri kalmamak lazım di mi ama! Arkadaşlarımın gözü aydın olsun, az konuşuyordum zaten, şimdi bir de buradan dinleteceğim kendimi:) Hoşgeldim:)))
Devamı