Seda Çağlayan

Dün sabah benim ülkem gözünü 24 şehit, 18 de yaralı asker haberiyle açtı yeni güne. Yeni ama karanlık güne. Oysa kaç gün sonra gökyüzünde güneş parlıyordu ama kararttılar, söndürdüler güneşi bile. Bu ne ilkti yaşadığımız ne de son olacaktı ve malesef hepimiz de artık bunu bilecek kadar farkındaydık durumu. Dün ve bugün gazetelerde, televizyonlarda ve Facebook, Twitter gibi sosyal mecralarda herkes terörü lanetledi. Hepimiz profil fotoğraflarımızı değiştirdik. Yazdık, yazdık durduk, içimizi dökünce rahatlayabilecekmişiz gibi sanki. Ama ne fayda... Saygıdeğer devlet büyüklerimiz büyük büyük sözler ettiler, yine tutamayacakları sözler verdiler. Söylediklerinin 24 tane genç çocuğun evine düşen ateşi söndürmeye, annelerin-babaların, nişanlıların, sevgililerin, eşlerin, minik bebeklerin gözündeki yaşı kurutmaya yeteceğini sandılar. Nafile, gitti giden! Böyle zamanlarda Allah'a sığınırım hep, dua ederim, geride kalanlara sabır versin Allahım, metanet versin, güç versin diye. Bir de sorgul...

Benim umudum kolay tükenmez, kızgınlıklarım uzun sürmez, kin tutmam, hesap-kitap yapmam, sabretmeyi çok iyi bilirim. Çünkü insanın değerini bilirim, bilmeye çalışırım en azından. Arkadaş, dost, sevgili fark etmez. Herkesin hata yapmaya hakkı olduğunu düşünür, kimseyi acımasızca yargılamam. İstisnalar hariç kimselere de sonuna kadar güvenemem, kapıyı hep aralık bırakırım. Bırakırım ki sonunda betona çarpmış gibi olmayayım. Oto kontrol denen illet küçük yaşlarımdan beri beynimi ve içimi kemirir, beni bir türlü rahat bırakmaz çünkü. Bir şekilde kendimi korumaya çalışırım aklımca. Böyle yaşamaya alışmış bünye yine de zaman zaman kendini rahat, özgür bırakmak ister. Futursuz davranmak, canı nasıl isterse öyle yaşamak, yapmak istediği her neyse ölümüne dalmak ister. Dalar da. Gözünü karartır. Önünü göremez bu sefer. Bilmeden yürüdüğü yolda emin adım ilerler. Artık o saatten sonra hiç düşünmez ki eline, koluna, yüzüne batacak olan dikenlerin izi kalacak üzerinde. Bir daha eskisi gibi pürüzsüz...