Seda Çağlayan

Çok eski bir şarkı bu. Çok eski bir hikayeye ait çok eski bir şarkı. Kendi hikayesinden başka hiçbir hikayeye yakışmayan bir şarkı. Başka kimse için söylenemeyen. Çok gerçek, hayatımın içinden, derininden. Her satırının hakkını vererek dinler söylerim, zira senden sonra tutunamadım ve elbette bunun  için hep seni suçladım. Başıma gelen her tuhaflığın, yaşadığım her kalp kırıklığının mesulu her zaman sendin. Tıpkı bugün olduğu gibi. Sen o gün beni alıp bu şehirden gitseydin, ben bu hikayelerin hiçbirinde başrol oynamayacaktım. Ne kendin mutlu olabildin, ne bana müsade ettin...

İnsan ilişkilerinde çok iddialı oldum her zaman. Konuşarak, açık olarak, yakın durarak her türlü insanla anlaşabileceğime, her türlü duvarı aşabileceğime inandım. Öyle de oldu. Bu seneye kadar. Detayları vererek sizi daraltmak istemiyorum. Kısaca şöyle ifade edebilirim; 3 yıldan fazladır tanıdığım üç ayrı profille üç ayrı deneyim yaşadım son bir sene içinde. Bu arkadaşlarla anlaşabilmek, derdimi anlatabilmek için her türlü yolu denedim. Güzellikle anlattım önce. Baktım konuşarak olmuyor, oturup yazdım. Baktım o da olmuyor dolaylı anlattım. O da olmadı, zaman zaman içime kapandım. Sonra içime sindiremedim tekrar denedim, tekrar denedim. Sonuçta bu üç arkadaşla anlaşma seviyesine geldim. Sonra biriyle yine anlaşamadım:) Sonra o benimle anlaşmaya karar verdi:) Sonra tam anlaşacağız derken bir diğeriyle bir daha hiç anlaşmamam gerektiğini öğrendim. Şu iki durak arası tek nefeslik ömrümde bu adamlar yüzünden yoruldum. Tüm yaşananları da hayat yolunda elbet tekrar lazım olur diye aldım cebim...